Wieś Bobrówka leży w północnej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej i Doliny Sanu - część gruntów wsi Bobrówka i praktycznie całość zabudowy możemy zaliczyć do Płaskowyżu Tarnogrodzkiego, do Garbu Jaworowskiego. Sołectwo Bobrówka przecina potok Motwica, przez wieś biegnie linia kolejowa relacji Munina - Bełżec ze stacją w Bobrówce.
Wieś Bobrówka zajmuje powierzchnie 6,94 km², zamieszkuje ją 490 osób. Tereny wsi Bobrówka od strony zachodniej są równinne, przechodzące w pofałdowane, z niewielkimi wzniesieniami, ok. 200 - 220 m. n.p.m. Gleby w sołectwie należą do gleb średnich i dobrych, zdarzają się również gleby lekkie - piaszczyste, szczególnie w części północno-wschodniej.

Wieś Bukowina leży w północnej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej, Płaskowyżu Tarnogrodzkiego i Garbu Jaworowskiego. Przylega do kompleksu Lasów Państwowych.
Bukowina zajmuje powierzchnię 2,12 km², licząc 207 mieszkańców. Teren wsi jest równinny, lekko pofałdowany, średnio 200 – 220 m n.p.m. Gleby należą do gleb lekkich i średnich.

Wieś Charytany leży w południowej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej, do Doliny rzek San i Szkło. Przez wieś przepływa rzeka Szkło. Południową granicą wsi Charytany jest las Dąbrowa.
Wieś Charytany zajmuje powierzchnie 8,53 km², zamieszkuje ją 367 osób. Tereny sołectwa są równinne, a gleby należą do gleb lekkich, piaszczystych, a w dolinie rzeki - do żyznych. Powierzchnia mienia wiejskiego liczy ogółem 45,75 ha, w tym 32,45 ha pastwisk i 13,3 ha lasów i gruntów zalesionych. W skład wsi Charytany wchodzi kilka przysiółków: Zofiówka, Babiaki, Zamiśnie.

Charytany, jako jeden z przysiółków Laszek, wymieniane są po raz pierwszy na przełomie lat 70-tych i 80-tych XIX wieku. W latach 1941-1945 duża grupa mieszkańców wsi została deportowana przez władze sowieckie na Syberię. Część z nich nigdy nie wróciła do rodzinnych domów. Po 1944 r. na terenach miejscowości Charytany, w miejsce wysiedlonych osób narodowości ukraińskiej, zasiedlono nowych mieszkańców. Na opuszczonych ziemiach utworzono Rolniczy Zespół Spółdzielczy, który funkcjonuje do dnia dzisiejszego.

Wieś Czerniawka leży w północno-wschodniej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej, Płaskowyżu Tarnogrodzkiego i Garbu Jaworowskiego.
Przez wieś przepływa potok, który jest dopływem Lubaczówki. Miejscowość jest otoczona z trzech stron lasami należącymi do Nadleśnictwa Radymno.
Czerniawka zajmuje powierzchnię 6,69 km², licząc 165 mieszkańców. Teren wsi jest równinny, średnio 220 m. n.p.m.; gleby należą do gleb lekkich, piaszczystych, słabo urodzajnych. Wieś Czerniawka zaliczana jest do obszarów o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW). W Lasach Państwowych Leśnictwa Czerniawka zlokalizowane są dawne stawy hodowlane Zamoyskich – obecnie kryjówka bobrów i miejsca poboru wody w stawie. Powierzchnia mienia wiejskiego liczy ogółem 55,86 ha, z czego pastwiska zajmują powierzchnię 27,86 ha, a lasy i grunty zalesione – 28 ha

Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana jest jako Czarnawka w roku 1601. Najprawdopodobniej powstała ona, podobnie jak Tuchla, w granicach dóbr Miękiskich, głównie na gruntach zajętych dotąd przez lasy.
Obecnie we wsi Czerniawka funkcjonują tylko gospodarstwa rodzinne o średniej pow. 5,0 ha.

Wieś Korzenica leży w północnej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej. Zabudowa wsi zlokalizowana jest na części Płaskowyżu Tarnogrodzkiego – Garbie Jaworowskim. Przez wieś przepływają cieki wodne. Wzdłuż ściany lasu, od północnej strony zlokalizowana jest linia kolejowa relacji Munina – Bełżec z przystankiem PKP Korzenica – Zagrody.
Wieś Korzenica zajmuje powierzchnie 18,10 km², zamieszkuje ją 471 osoby. Tereny wsi są pofałdowane, z niewielkimi wzniesieniami, ok. 220 m. n.p.m. Gleby na terenie wsi Korzenica należą do gleb średnich i słabych, typu piaszczystego, jedynie w dolinach gleby są bardziej urodzajne. Na terenie wsi Korzenica występują złoża gliny i piasku. Mienie wiejskie zajmuje łącznie 293,24 ha, z tego pastwiska – 87,64 ha, lasy i grunty zalesione – 205,6 ha.
W lasach państwowych zlokalizowane są stawy hodowlane o pow. ok. 30 ha. Wieś Korzenica złożona jest z kilku przysiółków, najważniejsze z nich to: Karapyty, Zagrody, Kołaczki, Suche, Kobyluchy. Zabudowania rozrzucone są na znacznym terenie.

Wieś Laszki leży w środkowej części Gminy Laszki. Rzeźba terenu równinna, lekko pofałdowana, wysokości ok. 180 – 218 m n.p.m. Najwyższym wzniesieniem jest tzw. Złota Górka znajdująca się w części północnej wsi. Przez wieś przepływa Potok Laszkowski, natomiast na południowych obrzeżach – rzeka Szkło, której źródła są na Roztoczu Lwowskim na Ukrainie, natomiast ujście do rzeki San znajduje się w miejscowości Wysocko. Wieś zajmuje powierzchnię 21,17 km² zamieszkaną przez ok. 1827 osób. Lasy zajmują powierzchnię 29,5 ha, mienie komunalne (pastwiska wiejskie) zajmują powierzchnie 38,4 ha.

Najstarsza informacja źródłowa o miejscowości Laszki pochodzi z 1387 r. Pierwszym właścicielem Laszek był Jan z Tarnowa herbu Leliwa, natomiast ostatnim właścicielem dóbr Wysockich i majątku w Laszkach był Stefan Zamoyski. W latach 1665 – 1696 właścicielem dóbr Wysockich, poprzez małżeństwo z Marią Zamoyską, wdową po Janie Sobiepanie Zamoyskim, był Jan Sobieski – późniejszy Król Polski.

Wieś Miękisz Nowy leży w środkowo-wschodniej części Gminy Laszki, na skraju doliny Sanu i Płaskowyżu Tarnogrodzkiego. Sąsiedzi sołectwa to miejscowości Tuchla (od wschodu), Miękisz Stary i Korzenica (od zachodu) oraz Czerniawka. Wieś położona jest na równinie, średnio 210 m. n.p.m., najwyższe wzniesienie to 230 m. n.p.m. Sołectwo zajmuje powierzchnię 14,43 km². W części wschodniej i północnej zlokalizowane są tereny leśne, z przewagą sosny i buka. Sołectwo zamieszkuje 688 mieszkańców.

Początek historii obszaru, na którym obecnie zlokalizowane jest nasze sołectwo jest trudny do ustalenia. Niewątpliwie związki osadnicze sięgają czasów wczesnego średniowiecza. Wydaje się, że dominującą miejscowością na tym terenie był Miękisz. Tereny te należały do województwa bełskiego. Pierwsze informacje pisemne pochodzą z 1468 roku: w przemyskich zapiskach sądowych wzmiankowany jest Marcin z Miękisza. Miękisz wraz z okolicą należał do parafii katolickiej w Radymnie aż do 1511 roku. Pierwsi właściciele, Marcin i Andrzej z Miękisza, pieczętowali się herbem „Trzy Trąby”, z czasem zaczęli się posługiwać nazwiskiem Miękiski, bądź Miękicki. Kompleks dóbr Miękiskich obejmował tereny obecnych wsi Tuchla, część Charyta, Kobylnicę Ruską i Kobylnicę Wołoską.

Wieś Tuchla leży w południowo-wschodniej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej, Płaskowyżu Tarnogrodzkiego i Garbu Jaworowskiego, częściowo także do Doliny rzeki Szkło. Przez wieś przepływa potok Grodzisko. Część wsi Tuchla, wysunięta na południe jest oznaczona jako Tuchla-Osada.

Tuchla zajmuje powierzchnię 13,97 km², licząc 365 mieszkańców, z czego samą Tuchlę zamieszkuje 236 osób, natomiast Tucholę-Osadę - 129. Teren wsi nad rzeką Szkło jest równinny, średnio 180 - 225 m. n.p.m., a w części zachodniej i północno-wschodniej wieś poprzecinana jest wzniesieniami. Gleby należą do gleb lekkich i średnich, niezbyt urodzajnych. Powierzchnia mienia wiejskiego liczy ogółem 59,69 ha, z czego pastwiska zajmują powierzchnię 50,89 ha, a lasy i grunty zalesione – 8,80 ha.

Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana jest w pierwszych latach XVII w. Najprawdopodobniej powstała ona, podobnie jak Czerniawka, w granicach dóbr Miękiskich, głównie na gruntach zajętych dotąd przez lasy.

W latach 1945 -1947, w ramach wysiedleń ludności ukraińskiej, część mieszkańców wsi Tuchla została wysiedlona na tereny Ukrainy oraz na ziemie północnej i zachodniej Polski. Na ich miejsce zasiedlono mieszkańców ze wschodu oraz z okolic Rzeszowa.
Na opuszczonych gruntach utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne – aktualnie Tuchla Osada. Obecnie tereny dawnego Gospodarstwa są dzierżawione przez osobę prywatną.

Sołectwo Wietlin leży w zachodniej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej i Doliny Sanu. Rzeka San jest zachodnią granicą Gminy Laszki. Przez teren wsi przepływa potok Kotwica oraz zlokalizowane jest stare koryto rzeki Szkło.
Sołectwo Wietlin zajmuje powierzchnię 13,6 km², zamieszkuje ją 976 osób. Teren równinny, ok. 172-185 m. n.p.m. Gleby w sołectwie należą do gleb dobrych i bardzo dobrych – iły, mady. Mienie wiejskie zajmuje powierzchnię 96,68 ha. Tereny przy rzece Szkło są terenami zasobnymi w żwir i piasek. Przy rzece zlokalizowane są stawy po wyrobiskach żwiru.
W obrębie sołectwa Wietlin funkcjonowało w przeszłości Państwowe Gospodarstwo Rolne, które dzisiaj funkcjonuje jako samodzielne sołectwo – Wietlin Osada.

Sołectwo Wietlin Osada leży w północno - zachodniej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej i Doliny Sanu, część wsi graniczącą z wsią Makowsko możemy zaliczyć do Płaskowyżu Tarnogrodzkiego – Garb Jaworowski. Granica wsi od strony Makowska jest linia kolejowa Munina – Bełżec.
Wieś Wietlin Osada zajmuje powierzchnie 0,24 km², zamieszkane przez 129 osób. Teren równinny, lekko pofałdowany, ok. 175 - 220 m. n.p.m. Gleby w sołectwie należą do gleb urodzajnych i średnio-urodzajnych.

Teren wsi Wietlin Osada od najwcześniejszych lat należał do wsi Wietlin i jego losy są ściśle związane z dziejami Wietlina. Historie własną wieś rozpoczęła od momentu powstania Państwowego Gospodarstwa Rolnego, które zorganizowano na bazie gruntów folwarku Zamoyskich oraz gruntów pozostawionych przez wysiedloną w latach 1944-1947 ludność. Z czasem wybudowano bloki mieszkalne dla pracowników PGR-u, które następnie przekształcono w Stacje Hodowli Roślin i w takim stanie organizacyjnym przetrwało do okresu przemian społeczno – polityczno - gospodarczych, jakie zaszły w naszej ojczyźnie na przełomie lat 80-tych i 90-tych.

Sołectwo Wietlin Pierwszy leży w północno - zachodniej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej i Doliny Sanu. Tereny sołectwa sąsiadują ze starorzeczem rzeki Szkło. Przez sołectwo przepływa potok Motwica.
Wietlin Pierwszy zajmuje powierzchnie 7,29 km², zamieszkane przez 152 osoby. Teren równinny, ok. 180 m. n.p.m. Gleby w sołectwie należą do gleb dobrych i bardzo dobrych – są to iły i mady.
Sołectwo Wietlin Pierwszy w całości zlokalizowane jest w ciągu dróg powiatowych Wysocko – Bobrówka i Wietlin Pierwszy – Wietlin Trzeci.

Sołectwo Wietlin Trzeci leży w północno - zachodniej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej i Doliny Sanu. Przez sołectwo przepływa Potok Laszkowski, starorzecze rzeki Szkło oraz potok Motwica.
Wietlin Trzeci zajmuje powierzchnie 6,64 km2, zamieszkane przez 306 osoby. Teren równinny, lekko pofałdowany, ok. 180 - 200 m. n.p.m. Gleby w sołectwie należą do gleb średnich i dobrych – są to gleby pyłowo – ilaste, iły i mady. Wzdłuż potoku Motwica tereny są stale narażone na podtopienia.

Sołectwo Wietlin Trzeci powstało jako wieś spółdzielcza, w całości zasiedlana po okresie II wojny światowej na gruntach folwarcznych hrabiów Zamoyskich wokół klasztoru w Moszczanach. Od tamtego momentu dzieje sołectwa są ściśle związane z dziejami Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej i klasztoru.
Początki klasztoru sięgają lat 20-tych XVIII wieku. Klasztor powstał dzięki fundacji księżnej Marii Wirtemberskiej, córce Izabeli i Adama Czartoryskich a ówczesnej właścicielce klucza Wysockiego. Siostry Miłosierdzia objęły klasztor i gospodarza tam do dzisiaj prowadząc Dom Pomocy Społecznej.
Spółdzielnia Produkcyjna Wietlin Trzeci powstała na przełomie lat 40-tych i 50-tych XX wieku na gruntach folwarku Zamoyskich.

Wieś Wysocko leży w zachodniej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej i Doliny Sanu. Rzeka San jest zachodnią granicą wsi Wysocko i Gminy Laszki. Przez teren wsi przepływa rzeka San, jej prawobrzeżny dopływ rzeka Szkło. Od strony południowej granicą wsi jest starorzecze rzeki Szkło.
Wieś Wysocko zajmuje powierzchnię 11,17 km² i zamieszkuje ją 670 osób. Teren równinny, ok. 172 -200 m n.p.m. Gleby we wsi należą do gleb średnich i dobrych (gleby ilasto-pyłowe, iły, mady) Tereny należące do gminy Laszki – mienie wiejskie wsi Wysocko, pastwiska, grunty orne, nieużytki, powierzchnie pod wodą zajmują 93,5 ha. Pas terenów wzdłuż rzeki Szkło i San są terenami o dużych zasobach piasku i żwiru.
Miejscowość Wysocko przedzielona jest na dwie części przez przepływającą rzekę Szkło. Z lewej strony leży przysiółek Wysocko Osada (zabudowania byłego folwarku Zamoyskich, późniejszego gospodarstwa rolnego PGR) oraz resztki przysiółka „Korea”. Z prawej strony leży część zasadnicza wsi Wysocko z Pałacem Zamoyskich (obecnie PDPS) oraz przysiółek „Węgry”. Wieś Wysocko jest wsią rolniczą z przewagą gospodarstw indywidualnych.

Pierwsze wzmianki o m. Wysocko pochodzą z 1447 r., choć wieś istniała już wcześniej. Pierwszym właścicielem Wysocka był Jan z Tarnowa herbu Leliwa, ostatnim – hrabia Stefan Zamoyski. W Pałacu w Wysocku mieszkała królowa Maria Kazimiera Sobieska, częstym gościem był król Jan III Sobieski. W czasie bytności dworu królewskiego Wysocko stawało się czasowo stolicą kraju, między innymi tu przebywał poseł króla Francji. Dobra Wysockie na krótko przeszły we władanie Rakoczego, a od 1712 r. były własnością Adama i Elżbiety Sieniawskich, a następnie familii Czartoryskich. W latach 40-tych XIX w. dobra Wysockie nabyła rodzina Zamoyskich. W latach 1939-1941 w Pałacu kwaterowali Rosjanie a graniczną rzeką była rzeka San. Od końca II wojny światowej pałac jest siedzibą PDPS podległego Staroście Jarosławskiemu. Część ludności z terenu Wysocka wysiedlono w latach 1945-1947 w czasach wysiedleń ludzi pochodzenia ukraińskiego, do Wysocka przesiedlono nowych mieszkańców