Wieś Korzenica leży w północnej części Gminy Laszki. Geograficznie należy do Kotliny Sandomierskiej. Zabudowa wsi zlokalizowana jest na części Płaskowyżu Tarnogrodzkiego – Garbie Jaworowskim. Przez wieś przepływają cieki wodne. Wzdłuż ściany lasu, od północnej strony zlokalizowana jest linia kolejowa relacji Munina – Bełżec z przystankiem PKP Korzenica – Zagrody.
Wieś Korzenica zajmuje powierzchnie 18,10 km2, zamieszkuje ją 471 osoby. Tereny wsi są pofałdowane, z niewielkimi wzniesieniami, ok. 220 m. n.p.m. Gleby na terenie wsi Korzenica należą do gleb średnich i słabych, typu piaszczystego, jedynie w dolinach gleby są bardziej urodzajne. Na terenie wsi Korzenica występują złoża gliny i piasku. Mienie wiejskie zajmuje łącznie 293,24 ha, z tego pastwiska – 87,64 ha, lasy i grunty zalesione – 205,6 ha.
W lasach państwowych zlokalizowane są stawy hodowlane o pow. ok. 30 ha. Wieś Korzenica złożona jest z kilku przysiółków, najważniejsze z nich to: Karapyty, Zagrody, Kołaczki, Suche, Kobyluchy. Zabudowania rozrzucone są na znacznym terenie.
Pierwsza wzmianka o Korzenicy [Corzenicza] pochodzi z dokumentu wydanego
14 sierpnia 1447 roku, a dotyczącego konfliktu rodzinnego i procesów sądowych. W połowie XV wieku Corzenicza wchodziła w skład klucza jarosławskiego. Dzięki kolejnemu konfliktowi majątkowemu w rodzinie dowiadujemy się, że w Korzenicy istniały łany sołtysie, z czego łatwo wywnioskować, że posiadała ona sołectwo, a więc została przed 1462 rokiem lokowana na prawie niemieckim. Lokacja Korzenicy na prawie niemieckim mogła być lokacją na tzw. "surowym korzeniu" a więc na terenie nieobjętym dotąd osadnictwem, a także jej nazwa jak podaje legenda związana jest z korzeniami drzew, karczowanych podczas zakładania nowej osady. Od 1462 roku sołectwo w Korzenicy stanowiło już własność Jarosławskich. W 1594 r. klucz jarosławski, w skład którego wchodziła Korzenica, odziedziczyła Anna z Kostków Ostrogska, rozpoczął się okres rozwoju i największej świetności tych terenów. W Korzenicy już wówczas istniała cerkiew, a dominowała ludność obrządku wschodniego. Wiek XVII przyniósł liczne klęski, najazdy obcych wojsk i epidemie. Sytuacja nieznacznie się poprawiła gdy Korzenica oraz cały klucz Wysocki stały się własnością Sobieskich a następnie Czartoryskich oraz Zamoyskich. W 1772 r. Korzenica znalazła się w zaborze austriackim, który następnie uzyskiwał coraz większa autonomię.
W I poł. XIX w. w Korzenicy pojawiły się liczne krzyże przydrożne, będące przejawem radości ludności wiejskiej ze zniesienia pańszczyzny i uwłaszczenia. Kolejne lata przyniosły rozwój tych terenów (w 1884 roku pojawiła się linia kolejowa), nastąpił wzrost zamożności mieszkańców, upowszechnienie oświaty (już w 1820 r. wzmiankowana jest szkoła w Korzenicy) oraz ożywienie życia politycznego. Rozwój demograficzny pociągnął za sobą rozdrobnienie gospodarstw, co w dwudziestoleciu międzywojennym doprowadziło do wyjazdu za ocean wielu mieszkańców wsi, w poszukiwaniu pracy i ziemi.
Podczas I wojny światowej Korzenica uległa znacznym zniszczeniom, w 1915 roku wieś znalazła się na linii frontu austro-niemiecko-rosyjskiego, pamiątką po tamtych wydarzeniach jest cmentarz wojenny przy drodze Korzenica-Bukowina. II wojna światowa, a szczególnie pierwsze lata powojenne, całkowicie zmieniły oblicze Korzenicy. W latach 1945-1947 znaczna część mieszkańców wsi została wysiedlona na tereny obecnej Ukrainy oraz na ziemie zachodnie i północne Polski. Na ich miejsce zasiedlono mieszkańców z okolic Rzeszowa
i repatriantów ze Wschodu.
Zabytki sołectwa Korzenica: